fight
fight

Aktualności

Historia okinawy

Większość adeptów karate dobrze wie, że kolebką ich sztuki walki była Okinawa, jedna z najdalej wysuniętych na południe japońskich wysp, leżąca w środkowej części łańcucha archipelagu Riukiu na Oceanie Spokojnym. Mało z tych osób zdaje sobie jednak sprawę, z odrębności kulturowej, religijnej i historycznej tej wyspy. Położenie geograficzne usytuowało ją na styku kultur i wpływów politycznych z Chin, Japonii oraz państw Azji południowo-wschodniej.

Na Okinawie nie zobaczymy gejsz ani samurajów. Nie będziemy zwiedzać zamków na wzór Himeji czy świątyń, jak tych które można zobaczyć na pocztówkach z Kioto. Odrębność największej wyspy archipelagu Riukiu jest na tyle mocna, że większość Japończyków postrzega ją jako nie do końca zasymilowaną z resztą kraju. W dużej mierze sytuacja ta wygląda z burzliwej historii tego regionu i jego wieloletniej niezależności od kraju wschodzącego słońca.

Początki państwowości na Okinawie sięgają XII w. n.e., kiedy to z mroków historii wyłoniły się trzy niezależne królestwa: Nanzan, Chuzan i Hokuzan (dosł. Królestwa Południowej, Środkowej i Północnej Góry). Najsilniejsze z nich okazało się Chuzan, które na początku XV w. podbiło swoich sąsiadów, a następnie rozprzestrzeniło swoją władzę na pozostałe częścią archipelagu tworząc Królestwo Riukiu. Nie wiele wiadomo o pierwszych władcach Riukiu, a fakty historyczne niejednokrotnie mieszają się z mitami i legendami. Pierwszym potwierdzonym w chińskich kronikach historycznych władcą archipelagu był Satto, który panował w latach 1355–1395.

Niezależność państwowa na Okinawie zakończyła się w 1372 roku, kiedy to król Satto złożył hołd lenny cesarzowi chińskiemu Hongwu. Tym samym Królestwo Riukiu stało się częścią sinocentrycznego systemu trybutarno-handlowego. Od tamtej pory każdy nowy król aby uzyskać legitymizację swojej władzy musiał wystąpić do chińskiego cesarza o nadanie inwestytury. Mimo wszystko chińskie zwierzchnictwo miało charakter dość symboliczny i nie wiązało się z ingerencją w wewnętrzne sprawy kraju, a dawało natomiast prawo do handlu z państwem środka. Warto zaznaczyć, że na podobnych zasadach Chiny utrzymywały stosunki z Koreą czy Tybetem w tamtym okresie.

„Złoty okres” w dziejach Królestwa Riukiu przypadł na lata panowania króla Sho Shin (1477–1526), kiedy to państwo rosło w siłę gospodarczo dzięki rozwiniętemu handlowi zamorskiemu, a kontakty z Chinami i Japonią przyniosły rozwój kulturowy i naukowy. Niestety wraz z początkiem XVI w. królestwo zaczęło podupadać. Z jednej strony wiązało się to z ekspansją Portugalczyków na południe od archipelagu, z drugiej z zagrożeniem ze strony piratów wako na północy, co zmusiło mieszkańców Okinawy do ograniczenia kontaktów handlowych na tylko z Chinami. W 1609 roku Królestwo Riukiu zostało najechane przez samurajów z klanu Shimazu z Satsumy, w wyniku czego stało się japońskim wasalem. Japończycy uznali dotychczasowe stosunki dyplomatyczne Królestwa Riukiu z Chinami, co wprowadziło kraj w „okres podwójnej zależności”, który trwał aż do 1871 roku. Warto zaznaczyć, że po mimo podległości Japończycy zachowywali dystans wobec mieszkańców archipelagu Riukiu i nie byli chętni, aby w pełni wpuścić ich w swój krąg kulturowy. Odmienną strategię w kontaktach zachowywali Chińczycy, którzy chętnie dzielili się swoją kulturą z wyspiarzami. Utrzymanie tej odrębności od cywilizacji japońskiej w tamtym latach pozwoliło mieszkańcom Okinawy na prowadzenie handlu zamorskiego w okresie kiedy reszta Japonii izolowała się od świata i na przeżycie „drugiego złotego okresu” na początku XVIII w. Od początku XIX w. na wodach archipelagu pojawiało się coraz więcej zachodnich statków handlowych, a w 1853 roku na Okinawie zatrzymał się komandor Matthew Perry podczas swej historycznej podróży, w wyniku której zakończył się okres izolacji w Japonii. Warto wspomnieć, że to właśnie U.S.A. było pierwszych zachodnim mocarstwem, z którym Riukiu nawiązało stosunki polityczne i handlowe.

club